Het oordeel van sommige dieren is buitengewoon slecht. Terwijl een rustige, langzame, grappig uitziende luiaard meteen de harten binnensluipt, kan een grommende, ratachtige buidelrat bijvoorbeeld negatieve gevoelens oproepen. In de videogame Pizza Possum is het niet anders, waar de buurt wordt geterroriseerd door een hongerige mond. Het favoriete eten van de no-nonsense buidelrat is gestolen voedsel, dus wil hij de gigantische pizza van het koninkrijk bewoond door honden eten in het bijzijn van zijn waardigheid, de chihuahua.
Je hebt maar één leven in dit behendigheidsspel voor twee spelers; als je betrapt wordt, verlies je wat voortgang. De track is zo opgebouwd dat je één vast scherm krijgt, opgedeeld in zones door aanhalingstekens. Stel je een enorm panorama voor, waarbij we naar boven gaan, maar we altijd alleen de aangegeven rijstrook zien. Deze zijn gescheiden door hekken, die altijd met een sleutel te openen zijn. Het verkrijgen van een sleutel is eenvoudig, je hoeft alleen maar het eten op het niveau op te slokken totdat de meter vol is. En dat is het echt, na het openen van de poort moeten we doorgaan met eten als we het nieuwe stadsniveau bereiken (de volgende zone heeft meestal meerdere poorten, als je er een opent, worden de buren ook onthuld). Er zit veel voedsel in het spul, van brood tot snoep, onze hebzuchtige maag zuigt alles op, en gedurende enkele ogenblikken worden we onbedoeld zwaarder, wat ons vertraagt.
Overal hangen burgers rond, en ze zijn er niet blij mee als we bezittingen wegnemen. In dergelijke gevallen grijpen ze ons vast en houden ons tegen, en dan belanden we in de klauwen van een passerende gendarme. Het is nog erger als deze eenheden je standaard gaan achtervolgen, omdat ze behoorlijk fel zijn en moeilijk van zich af te schudden. Privéhonden (haha) die in ballonjasjes rondspringen, ons in de gaten houden, op hun fluitjes blazen, en de kleinere tapijtkruisers blijven irritant aan de grote hangen en ratelen.
We zullen vele malen falen, maar we kunnen veel controlepunten op de genoemde niveaus aanraken, dus we starten niet vanaf het strand, maar vanaf het gegeven baanvak. We verzamelen voortdurend punten, dus we ontgrendelen veel dingen die het avontuur gemakkelijker maken. Niet eenvoudig, alleen geavanceerder, bijvoorbeeld door een hondenmasker op te zetten, kunnen we een paar seconden opgaan, of met een rookgranaat kunnen we onze aanvallers een paar momenten ontlopen. Je moet veel spelen om alle spullen te krijgen, en onze spullen verschijnen als willekeurige items in vakken over de hele kaart. We kunnen er maar één tegelijk hebben, dus we moeten tactisch zijn.
Je kunt snel de top van het eiland bereiken, waar de gigantische pizza ligt, maar het eten ervan is moeilijk en de laatste 2-3 niveaus zijn al een beetje druk. Daarvoor rennen we in grotere ruimtes met veel vluchtroutes en schuilplaatsen. Aangekomen bij het kasteel is het bijna onmogelijk om het programma te voltooien zonder een paar goed getekende items. Als dat lukt, krijgen we een kroon en begint het hele spel opnieuw. In dit geval verliezen we de kroon na de eerste mislukking, en het doel zou zijn om drie perfecte games te spelen, wat erg moeilijk is (het is me twee keer gelukt).
Als je met twee spelers speelt, is het gesplitste scherm een beetje verwarrend; als een van ons wordt gebeten, kan de ander de ander nog steeds uit de poot van de hond slaan. Na een tijdje met mijn partner te hebben gespeeld, draaide het allemaal om elkaar redden. We konden niet echt goed samenwerken, software die op papier simpel was, was voor hem te moeilijk. Het is interessant dat de tweede speler geen opossum kan besturen, maar een bandiet, dat wil zeggen een wasbeer.
De graphics van Pizza Possum zien eruit als een panorama van een kunsttentoonstelling, maar zijn niet haarscherp. Er zijn ook enkele geluidseffecten, het gekrijs van de dieren is schattig, als we voor iemand stappen of iets groters inslikken, “commentariëren” onze hooligans. Ze scheppen er vriendelijk het exotische eten bij, dat bovendien spectaculair uitverkocht is. Verder kan ik niet veel opnoemen, het geheel geeft zich echt vanaf de eerste minuut, en we krijgen tot bijna het einde behoorlijk veel vrijheid.
Pizza Possum is een kort spel, maar kan meerdere keren gespeeld worden. Met zijn vriendelijke prijskaartje kan het veelbelovend zijn als iemand graag rondhangt in het gezelschap van een niet al te complexe maar enigszins uitdagende indie.
Het testexemplaar werd verstrekt door de uitgever van het spel.
ASUS ROG Ally-test – Wat ben jij echt?
Agatha Christie – Moord op de Orient Express-test
De Crackpet Show Happy Tree Friends Edition-test – Leuke kleine bonus
Hercules DJControl Inpulse T7-test – De wereld draait met je mee!
Sonic Superstars-test – Chilivili Porcupine
Forza Motorsport-test – Ik ben papa’s mond dicht…
Hercules DJControl Inpulse 200 Mk2-test – Wees niet onbeleefd!
Rechercheur Pikachu retourneert test – De koffieminnende detective slaat opnieuw toe, maar waarom?
Cyberpunk 2077: Phantom Liberty Test – De speciale machine van de president 2077
Total War: Test of Pharaoh – Paard van Troje
Slaps and Beans 2-test – We worden weer boos
Baldur’s Gate 3 PlayStation 5-test
Sigil of the Magi Test – Een door Slay the Spire geïnspireerde deckbuilder
Cyber Citizen Shockman en Cyber Citizen Shockman 2: The New Menace Blitz Test – Dubbel niets
NBA 2K24-test – De Black Mamba is terug!
Whatland-test – Het is leuk om vanaf hier te winnen
De Tiny Sticker Tale-test – Obsessief type
Genesis Krypton 555 Mouse Test – Vederlichte middelste plank