Mijn laatste artikel ging ook over een Poirot-spel, dus ik kan gerust stellen dat Agatha Christie gedumpt wordt. Wat ik helemaal niet erg vind. Ik hou van een goed avonturenspel, vooral detectivespellen. Ze hebben meestal een goed verhaal, maar ik ben altijd geïnteresseerd in de spelmechanismen: hoe slagen de ontwikkelaars erin om niet alleen lineair door het verhaal te gaan, maar ook te bewijzen dat we de machinaties kunnen doorzien en begrijpen wie achterdochtig is en waarom? In het geval van Poirot worden deze minigames, wat de mechanismen ook zijn, natuurlijk altijd grijze hersencellen genoemd, zoals de kleine Belg regelmatig noemt.
Maar om een spel te maken van een verhaal dat sinds de publicatie van de roman al in talloze films en avonturenspellen is verfilmd? Het was niet helemaal duidelijk of we er blij mee zouden zijn of niet. Iedereen die niet gisteren geboren is en al kan lezen, kent het verhaal precies en weet wie de moordenaar is. Hoe zal het spel zijn? Ik hoop dat deze vraag niet alleen bij mij opkomt, maar ook bij de lezers. Dus laten we hiermee aan de slag gaan!
De ontwikkelaars van de nieuwe game Agatha Christie – Murder on the Orient Express hebben het originele verhaal behouden. Ze raakten het heel weinig aan. Ze hebben slechts een of twee kleine dingen veranderd. Het onderzoek is dus niet zo moeilijk, omdat we de uitkomst kennen – je hoeft niet op elk detail te letten. Maar deze basis – de ruggengraat van het spel – neemt slechts een derde van de speeltijd in beslag. We moeten nog een derde oplossen met een nieuw personage, een Amerikaanse detective. We moeten de in de roman genoemde moord op Armstrong opsporen en onderzoeken. Terwijl het derde derde deel wordt gegeven door de gebeurtenissen na het verhaal van de roman. De trein arriveert in Venetië – waar hij het in de roman probeerde – en het onderzoek gaat verder op een nieuwe draad.
Dus ook al kennen we het verhaal door en door, het is de moeite waard om ook aan deze nieuwe aanpassing te beginnen. En natuurlijk zijn de bekende stukken ook niet saai, alleen wat makkelijker. En als de geachte lezer om een of andere vreemde reden nog nooit een verfilming heeft gezien (en ook niet het geluk had de roman te lezen), dan is het spel zeker een aanrader, want het is gebaseerd op een van de beste verhalen van Agatha Christie.
En het feit dat de hele zaak naar onze tijd is verplaatst, maakt het niet erger. Sterker nog, een beetje in de nabije toekomst, want we zijn in december 2023. Het is een heel raar idee – en wij als spelers hebben het gevoel dat deze verandering is uitgevonden tijdens de ontwikkeling van de game. De tegenwoordige tijd voegt eigenlijk niets toe, maar maakt het geheel wel heel vreemd. De kleding is bijvoorbeeld helemaal niet 2023. Zelfs niet als de dragers van de kleding smartphones uit hun zakken halen. Dan is er de enorme sneeuwval die belangrijk is voor het verhaal. Het heeft in de Balkan al tientallen jaren niet meer zo veel gesneeuwd. Natuurlijk zou het dit jaar kunnen gebeuren, maar het zou mij verbazen. De omgeving – het interieur van de Oriënt-Express – kan worden uitgelegd als een nostalgietrip, maar zeer anachronistisch. Al is het een feit dat het in ieder geval tot in detail is uitgewerkt. In tegenstelling tot de buitenste delen: Belgrado – de hoofdstad van Servië – bestaat uit drie huizen en een katholieke kerk (Serviërs zijn niet katholiek).
Ook de graphics zijn behoorlijk verouderd. Er is een Orient Express-avonturenspel uit 2006, en het verschil is niet duidelijk. Slecht is het sowieso niet: de karikatuurachtige karakters zijn interessant of grappig. Al lukte het mij totaal niet om vriendschap te sluiten met het karakter van Poirot. In dit spel is de hoofdpersoon geen fragiele Belgische detective. Meer een zwerver uit Birmingham, die ik absoluut niet in een donker steegje wil tegenkomen. Het laat niet zien dat zijn kracht niet in zijn spieren zit, maar in zijn grijze cellen.
Dat gezegd hebbende, is de grijze hersencelinterface – waarin het gamemechanische deel van het onderzoek plaatsvindt – in veel opzichten veel beter dan in de twee delen van de Poirot-reboot (The First Cases en The London Case): het is meer zinvol om erachter te komen wat met wat verbonden moet worden. Bovendien moeten we niet alleen gebeurtenissen met elkaar verbinden, we moeten met redelijk gevarieerde minigames bewijzen dat we begrijpen wat er is gebeurd. Ik ben dol op detectivespellen, en een van mijn favoriete minigames is wanneer ik de gebeurtenissen in de juiste volgorde moet zetten. Dit zat ook in dit spel verwerkt, wat – althans voor mij – het speelplezier enorm verminderde. Daarnaast krijgen we de gebruikelijke klassieke puzzels. Maar ze zijn ook behoorlijk goed.
Normaal gesproken beoordeel ik het geluid van games niet afzonderlijk, omdat het voor mij niet zo belangrijk is als de beelden, maar in dit geval moet ik vermelden dat het om de een of andere reden erg zwak was. Ook het acteerwerk is vrij mager, maar de kwaliteit van het opgenomen geluid laat ook wel wat ruimte voor kritiek. Daarbij komt de beweging van de personages, die meer doet denken aan de gebaren van marionetfiguren. Natuurlijk kunnen we in een avonturengame geen dure motion capture verwachten, maar al in het eerste deel van Syberia bewogen de personages levensechter.
Het is praktisch onmogelijk om in het bekende deel van het verhaal te blijven hangen. Maar in de nieuwe delen is het mij een paar keer gelukt. En aangezien er begrijpelijkerwijs geen playthrough online was vóór de release, werd ik gedwongen er zelf uit te stappen. Daarom een goede tip die je kunt gebruiken om files te vermijden: voor elk belangrijk ding (hotspot) verschijnt een witte cirkel met een stip. En als alles (zelfs de onderafdelingen) is onderzocht, wordt het grijs. Dus als iets wit is en we denken dat we er al naar hebben gekeken, dan is het de moeite waard om daar naar binnen te gaan en alles daar aan te drukken. Ik moest een keer naar foto’s op een computer kijken en de volgende stap werd me duidelijk op de foto, maar ik drukte niet op de witte cirkel – hierdoor merkte de hoofdpersoon het niet op, en hoewel ik wist wat te doen, het was niet mogelijk.
Er waren aan het einde een paar negatieve opmerkingen, maar ik denk dat het belangrijkste punt is dat de ontwikkelaars van Agatha Christie – Murder on the Orient Express op vakkundige wijze een bekend verhaal in de vorm van een spel hebben kunnen implementeren, zodat het niet saai, en ze produceerden er ook extra content voor. Het is duidelijk dat het verhaal van de grote Britse schrijver het belangrijkste is, en het toegevoegde product kan dat nooit waarmaken, maar het feit dat het spel niet eindigt wanneer we de moordenaar benoemen, is een groot rood punt. Vergeleken met de laatste twee Poirot-games zijn de minigames en puzzels veel kleurrijker en leuker, wat het prettig maakt om het reeds bekende verhaal te spelen, wat ons ongeveer 12 uur speeltijd oplevert.
Het testexemplaar werd verstrekt door de uitgever van het spel.
Agatha Christie – Hercule Poirot: The London Case-test
ASUS – nieuwe PCI Express 3.0-moederborden
ASUS ROG Ally-test – Wat ben jij echt?
Pizza Possum-test – Linkshandige buideldieren
De Crackpet Show Happy Tree Friends Edition-test – Leuke kleine bonus
Hercules DJControl Inpulse T7-test – De wereld draait met je mee!
Sonic Superstars-test – Chilivili Porcupine
Forza Motorsport-test – Ik ben papa’s mond dicht…
Hercules DJControl Inpulse 200 Mk2-test – Wees niet onbeleefd!
Rechercheur Pikachu retourneert test – De koffieminnende detective slaat opnieuw toe, maar waarom?
Cyberpunk 2077: Phantom Liberty Test – De speciale machine van de president 2077
Total War: Test of Pharaoh – Paard van Troje
Slaps and Beans 2-test – We worden weer boos
Baldur’s Gate 3 PlayStation 5-test
Sigil of the Magi Test – Een door Slay the Spire geïnspireerde deckbuilder
Cyber Citizen Shockman en Cyber Citizen Shockman 2: The New Menace Blitz Test – Dubbel niets